Er zijn verschillende vormen van zorg te onderscheiden, en dat op basis van de plaats waaruit zij beleefd wordt. Men kan allereerst zorg dragen voor de ander vanuit het perspectief van het ' onechte zelf' of het ego, waarbij men voor de zorg vist naar
complimenten of loon ' naar prestatie'.
Een dergelijke hulpverlening is echter gefundeerd in een vroegkinderlijk verlangen naar erkenning van het eigen ego. ' wanneer luistert er nu eindelijk eens iemand naar mijn verhaal' en is op termijn lichamelijk
slopend, wat tegenwoordig leidt tot burnout.
Men kan echter ook zorg dragen voor de ander vanuit de open dimensie van de ziel in het diepst van ons innerlijk. De zorg is nu niet uitputtend. Integendeel, men leeft ervan op omdat men in contact staat
met het overvloedige leven, met de diepe laag in onszelf die geen erkenning nodig heeft om te kunnen bestaan, die gewoon is. Voor de zorg die men verleent verwacht men per definitie niet iets terug zoals dankbaarheid, complimenten of loon naar prestatie.